पाउस

पाउस ...... आला बुवा एकदाचा पाउस ...गेले 4-5 महिने गरमिने आणि दुष्काळाने त्रासलेले आपण सारेच पावसासाठी आतुरलो होतो ... थोडासा उशीर झाला यायला पण "देर आये दुरुस्त आये " म्हणत सार्यांनीच वरुण राजाच  स्वागत केलय ...आता पुढचे 4 महिने बेदुंध होत तो कोसळत राहणार, डोंगर माथ्यावरून कोसळत , नदी नाले तुडूंब भरून वाहु लागतील , सार्या धर्तीवर हिरवा शालू पांघरला जायील.... . हो हो माहिती आहे ....तुम्हाला हे सार माहिती आहे ते , लहानपणी तुम्ही निम्बंधात हेच सार किंवा असच वर्णन केलय..हो ना ? मि सुद्धा असच लिहित होतो ...लहानपणीचा पाउस होताच तसा खरच विलोभनीय आणि मनाला आनंद देणारा  , पण आधीसारख आपण पावसाकड़े पाहतोय का? एन्जॉय करतोय का पाउस?...

पाउस आला कि होणारी कीच-कीच, तुंबणारे नाले , तुम्बणारी गटारी , रस्त्यावर साठणार पाणी असो किंवा रस्त्याच्या खड्ड्यात होणारी डबकी , रस्त्याच्या बाजूला पसरलेला कचरा , प्लास्टिक , रस्त्यावर पसरलेलं वाहनातल तेल , त्या सार्यातून दररोज च्या जगण्याची धडपड , पावसासोबत येणारा नेहमीचा ट्राफिक जाम असो किंवा रेल्वेची होणारी रखडगाडी , त्यामुळे होणारी गर्दी, गर्दीतले  ओले-ओले स्पर्श , ओल्या कपड्यांचा सुटणारा कुमट वास , अगदी जीव नकोसा करायला लागतो ...तरी नाक दाबून जगन चालू असत ...

आधी पाउस म्हटला कि कागदांची होडी बनवायची स्पर्धा आता स्वताला सिद्ध करायच्या स्पर्धेत हरवत चालली आहे , चहा-भजी आणि भाजलेली कणस आता  फ़्क़्त पोट भरण्यासाठी खाल्ली जातायेत , त्यातली मजा घ्यायला वेळ आहे कुठे ?  , पहिल्या पावसात भिजण  आता इतिहासजमा झालय , खिशातल पाकीट आणि मोबाईल पावसातल्या भिजण्याच्या आनंदापेक्षा महत्वाचा  झालाय....साध खिडकीतून येणार्या पावसाच्या थेंबा ना  ही आम्ही झटकन खिडकी बंद करून स्वता पासून दूर सारतोय...गेलोच जरी कधी पावसात फिरायला तरी आपण कुठे एन्जोय करतो मनमुराद , जातो ते फ़्क़्त  कॅमेरात स्वताचे फोटो कैद करण्यासाठी आणि ते फोटो आणि स्टेटस  सोशल मेडिया वर उपलोड करण्यासाठी इतकच  ...प्रोफेशनल जगण्याच्या नादात आम्ही स्वताच कुठ तरी आम्ही आमच मनातलं बालपण मारून टाकलय सोबत मारलाय तो लहानपणीचा हवाहवासा वाटणारा पाउस .

काय म्हणता ? तुमचीही अवस्था अशीच आहे माझ्यासारखी ?...मग काय कराव बर ? एक होवू शकत ...बघा जमतंय का ? आपण सर्वांनी  ह्या वर्षीचा पाउस पुन्हा लहानपणी सारखा जागून पाहूयात का ? दररोज नाही किमान एक दिवस तरी देता येयील ना  आपल्या या लाडक्या पावसाला ... ही पावसाची 4 महिने सरून गेली तर पुढची 8 महिने त्याला फ़्क़्त आठवण्यातच  काढावी लागतील आणि तेव्हा वाटत राहायला नको की पावसात भिजण राहून गेल म्हणून. सो लेट्स एन्जॉय .

-प्रफुल्ल शेंडगे


    

   

चारोळ्या... मनातल्या .

तनहा तनहा रातो में
अश्को का यूँ बहना ।
बरसती तेरी यादो में
मेरा बिन चाहे संभलना ।

जारी है आज भी,
दिल की तेरी गलियों में
मेरा खुदको ही तलाशना ।
प्यार भरी नजर के लिए तेरे
मेरा रोज का यूँ तरसना ।


****

तुझसे एक बार बात करनी थी
आखरी ही सही मुलाक़ात करनी थी
दे देता तुझे हर एक जवाब
बस एक बार तू सवाल तो पूछ लेती थी

****

आज सगळच कस शांत शांत...

तुझ्या डोळ्यातले शब्द
ओठातल गाण
गालातल हसण
आणि लाडातल बोलण

तुझ्या हातातल कंगन
छुमछुमणार पैंजन
तुझ्याशिवाय वाहणारा किनारा
आणि भुनभुननारा वारा

आज सगळच कस शांत शांत...

****


भावनेला शब्दांची तशी गरज नाही
पण सांगने ही तुला भाग आहे
तू वाचावे मनातल्या शब्दाना माझ्या
म्हनुनच कविता मी लिहित आहे

****

ठरवून तुझ्याशी खुप काही बोलायच असत
पण सार विसरून जातो
शब्दात असा अडकत जातो की
स्वतालाच तुझ्यात हरवून बसतो

****

माझे मन समुद्राच्या लाटा,
तू भासे मज एक किनारा.
अविरत तुलाच येवून भेटे,
मी सोडून समुद्र सारा.

****

चेहरा तुझा बोलत होता
डोळे माझे तुला वाचत होते
ह्या सारयात शांत फक्त
तुझ्या माझ्यातले मौन होते

साठवून ,दडवून मनात गुपित
तू जगात सार्या वावरत होतीस
बहुतेक दुनियेच्याच भीतीने,
सार्यांसमोर... तू माझ्यासोबत गप्प होतीस.

****

कधी कधी वाटत उगाच तुझ्याशी भेटलो
छान सरळ होत आयुष्य,का स्वताला अडकवून घेतल?

भेटलो जरी आपन , तरी का तुझ्या प्रेमात पडलो?
मुक्त माझ्या मनाला,का तुझ्यात गुंतवून ठेवल?

गप्प राहून प्रेम करण का मला उमगल नाही ?
नकार तुझा ऐकन्याची ,खरच इतकी होती का मला घाई?

होते नव्हते भाव-बंध सारे ,क्षणात निखळुन पडले
तरी आठवणीं शिवाय तुझ्या जगणे, मला आजही का नाही जमले?

****

तुझ्याशी तस मला खुप काही बोलायचय,
मनातल माझ्या ,सार काही सांगायचय,
पण ,"बोलून टाक ना रे,अजुन किती वाट पहायला लावशील",
ह्या तुझ्या एका वाक्यासाठी मला मुद्दाम गप्प रहायचय

****

प्रेम मिळ्त की मिळवाव लागत?
कुणी म्हनत कराव, कुणी म्हनत आपसुक होवून जात

कुणी म्हणत हां तर नशिबाचा खेळ
कुणासाठी हां मात्र दोन मनांचा मेळ

कुणी म्हणत प्रेमात भेटतात फक्त विरहाच्या आठवणी
कुणी गात प्रेमात आयुष्याच्या सुखांची गाणी

खरच प्रत्येकाच प्रेम इतक वेगवेगळ असत?
मग का हो म्हणतात "तुमच आमच प्रेम अगदी सेम असत" ?

****

ती नेहमी विचारायची,
लिहन्यात एवढ दुःख आनतोस कुठून?
मी हसून विषय सोडून द्यायचो,
बोलायचो मात्र काहीच नाही.
सांगू तरी तिला काय अणि कसं,
की ही तूच दिलेल्या घावांची बोचनी आहे,
दुसर दुःख तस माझ्याकडे काहीच नाही.

****

सगळच स्पष्ट कस ग सांगू तुला,
थोड तू ही माझ्या मनातल ओळ्खुन घे.
व्यक्त होवून तू तुझ्यातुन,
प्रेम शब्द माझ्यावरचे,एकदातरी सांगुन दे.

****

'तूच हवीस,तूच हवीस' असा सारखा दंगा माजवी,
पण "होशील की नाही माझी?",ह्या प्रश्नात मात्र अडकून जाई
आता तूच काय ते समजवाव माझ्या ह्या मनाला
कारण तुझ्याशिवाय तो आता कुणाचाच ऐकत नाही.

****

तीच ते नेहमीच माझ्याशी कोडयात बोलणं
त्या कोड्याच्या उत्तरात माझ तासन-तास झुलनं
कधी वाटायच तीही माझ्या प्रेमात आहे की काय?
पण परत विचारत लोटून द्यायच मला ,तीच ते अनोळखी वागण.

****

नव्या नव्या किरणात,रूप तुझ नहालेल,
पुष्पगुच्छात जस एक गुलाब बांधलेल.
ओठी पसरलेल्या तुझ्या हास्याची जादू ,काय ती वर्णावी
जणू सडा पसरविला होता,पुनवेच्या चांदण्यानी.

****

प्रेमात परत कुनाच्यातरी,पडायच मला नाही,
स्वप्नात कुठल्याही आता, फिरकायाच ही नाही,
तुटलेल काळीज माझ जोड्लय मी कसबस,
पण पुन्हा एकदा विरहाच दुःख झेलायची,
ताकद आता माझ्यात नाही

****

गुंतलो तुझ्यात तर त्रास होतो
अणि सुटलो तर सर्वत्र तुझाच भास् होतो.

****

वाटलच कधी प्रेमात पड़ाव अस तर एकदा माझ्याच प्रेमात पड
हात हातात देवून तुझा ,साथ आयुष्याची मागुन तरी बघ

गालातल हासू,डोळ्यातले आसू
करून स्वाधीन माझ्या , तुझ्या स्वप्नातल जग
मिठीत माझ्या एकदा सामावून तर बघ.

-प्रफुल्ल शेंड्गे

गुलाब आणि ती

हातात गुलाबांचा पुष्पगुच्छ घेवुन ती केव्हाची  उभी होती...वाट पाहून पाहून थकली होती कदाचित ..पण थकल्या नजरेनेही ती वाट पाहतच होती..मी दुरूनच तिच्या चेहर्यावरचे भाव टिपले...हलकी हलकी पावले टाकत मी तिच्या पाशी जात होतो...तिने माझ्या कड़े पाहिल...माझी पावले तिच्याकडेच येताना पाहत ती मनातून खुश होत होती...एका क्षणी मी तिच्या अगदी समोर येवून उभा राहिलो...ती नजर वर करुण माझ्या नजरेत पाहत होती...मी काहीतरी बोलेल ह्या आशेने तिने कान टवकारले होते...का कुणास ठावुक मला का वाटल आणि मी तिच्या समोर गुडघ्यावर बसलो...तिच्या चेहर्याकड़े पाहतच...काहीच न बोलता मी माझा हात तिच्या समोर पुढे केला...तिनेही क्षणाचा विलंब न लावता त्या पुष्पगुच्छातुन एक गुलाब अलगद काढून मला देवू केला...बहुतेक मी ही मनात ह्याच क्षणाची आणि तिच्या ह्याच प्रतिक्रियेची वाट पाहत होतो...तिने देवू केलेला तो गुलाब मी स्मितहास्य करीत स्वीकारला...माझ्या ह्या स्मितहास्याने तिच्या चेहर्यावरही एक वेग्ळाच आनंद पसरला, निरागस डोळ्यात विलक्षण तेज आल होत...वाटत होत तिचा तो आनंद कायम डोळ्यात साठवून ठेवावा...

मग मीही माझ्या खिशात हात घालून एक नोट बाहेर काढली...आणि तिच्या हातावर टेकवली...10-12 वर्षाची गडद पिवळा फ्रॉक घातलेली, अनवाणी पायाने तळपत्या उन्हात गुलाब विकत उभी असलेल्या तिने उरलेले पैसे पुन्हा मला देवू केले...गोंडस आणि निरागस त्या गुलाबकळि च्या चेहर्यावरचे भाव  आणि त्यावर ओसंडून वाहणारा आनंद  त्या लाल टपोरी गुलाबाला फीका पाड़त होता...खरच इतक्याश्या एका गुलाबात ही इतका भलामोठा आनंद लपलेला असतो हे तेव्हा कळाल.

-प्रफुल्ल शेंड्गे
Http://prafulla-s.blogspot.in

प्रेमम- एक सिनेमा

एक मल्यालम सिनेमा पहायचा योग आला...प्रेमम (Premam) ...2015 ला प्रदर्शित झालेला मल्यालम सिनेमा. नावावरून तुम्हाला लक्षात आलेल असेलच की हां प्रेमावर आधारलेला सिनेमा आहे. तस मला मल्यालम समजत नाही..पण टाइम पास म्हणून बघत होतो...सुरुवातीचे 10-15 मिनिट काहीच समजत नव्ह्त काय चाललय ते.बोर व्हायला लागल पण त्यानानंतर मात्र कहानिने एक वेगळाच वेग पकडला..सिनेमाचा हीरो.. जॉर्ज अर्थात नीवीन पौली...जॉर्ज ची दहावीची परीक्षा झालीय आणि ह्या वयात जे बहुतेक जनांच्या बाबतीत घडत तेच त्याच्या बाबतीत ही घडायला लागल होत..प्रेमात पडायला लागला होता तो..पडायला काय पडलाच होता प्रेमात...मेरी तीच नाव...दिसायला इतकी सुंदर की कुणी ही तिच्या प्रेमात पड़ाव अस...अनेक जनांच्या कालजाचा ठोका चुकायचा तिला पाहून ...त्यात हां जॉर्ज ही होता...तिच्या वरच प्रेम व्यक्त करण्यासाठी तिला प्रेमपत्र द्यायला तिच्या मागे जानारा तो आणि त्याचे दोन मित्र...मेरीच्या वडिलाना समोर पाहून कशी धूम ठोकतात ते पाहून हसू कण्ट्रोल करन मुश्किल.  त्याची तिला सांगण्याची धडपड अविरत सुरु असतेच पण शेवटी पहिल प्रेम ना ते ,पूर्ण कस होणार?
वर्ष पुढे सरकत जातात...कहानी सुरु होते ती  कॉलेज च्या दिवसातली..सुरुवातीला एकदम शांत, सज्जन वाटणारा जॉर्ज आता कॉलेज मधला एक टपोरी मुलगा झालाय. जुनिअर्स ची रैगिंग करणारा, राडे घालणारा,पण अगदीच खुप सीरियस वगेरे नाही...त्या वेळी पहिल्यांदा भेटते ती "मलर" अर्थात सई पल्लवी...मलर जॉर्ज च्या कॉलेज मध्ये एक शिक्षिका म्हणून नव्याने रुजू होते..अगदी पहिल्या भेटीत नाही पण तिला पाहून जॉर्ज च्च्या हृदयाची धडधड वाढायला लागते....तिच्या अभिनया इतकी तिहि तितकीच सुन्दर...तिला पाहून कुणाचीही दांडी गुल होइल अशी...तिहि हळुहळु जॉर्ज च्या प्रेमात पडायला लागते...तो प्रेमात पडण्याचा अलगद प्रवास खुप छान मांडलाय आणि दाखवला सुद्धा आहे...त्यांची जुळत जानारी केमिस्ट्री तर अप्रतिम...शांत,प्रेमळ,बिनधास्त अस एक वेगळ कॉम्बिनेशन पहायला मिळत ते मलर च्या व्यक्तिरेखेत...पण इथ ही काही अनपेक्षित घडतच...तो सारा प्रसंग तुम्हाला थोडाफार सुन्न करूँ जातो...
काही वर्षानी कहानी पुढे सरकते...जॉर्ज चा बिज़नेस, सोबतीला असणारे त्याचे मित्र आणि जॉर्जला पुन्हा प्रेमात पाडन्यासठी एंट्री होते ती सेलिन ची...अनपेक्षित झालेली ओळख भूतकाळातल्या अनेक गोष्टींची सांगड़ घालून जाते.पण ह्या कहानित ही एक ट्विस्ट येतोच...सेलिन च आधीच ठरलेल लग्न...मग जॉर्ज काय अणि कस मैनेज करतो ते पाहताना हसू आवरत नाही .पण त्याच वेळी आपल्याच मनात भीती सुरु होते ती जॉर्ज ची ही प्रेम कहानी तरी पूर्ण होणार की नाही ह्याची.
शेवट गोड जरी केलेला असला तरी शेवटी अस काही घडत की उगाच मनाला चटका लागल्यासारख वाटत राहत...आणि ह्या एंड पेक्षा ...तो दुसरा एंड हवाहवासा वाटायला लागतो...पण काहीही असल तरी हां सिनेमा इतर प्रेम काहनी पेक्षा नक्कीच खुप वेग्ळा आहे..डोक्यातच काय मनात एक वेगळीच जागा निर्माण करतो...
सिनेमात भरपूर जन नव्खे असले तरी अभिनय सर्वांचाच उत्तम...पहिलाच सिनेमा करणारी सई पल्लवी तर कायम लक्षात राहते. जॉर्ज..अर्थात निविन पौली बद्दल तर काय बोलायच, ला..ज..वा..ब. सुरुवातीचा, मधल्या भागात आणि शेवटी जो जॉर्ज तुम्ही पाहता ना तेव्हा सारख वाटत राहत हां आधिचाच आहे की हां कुणी दुसरा हीरो तर नाही ना? अभिनयासोबत सिनेमातल संगीत ही तितकच सुंदर, आणि कैमरा मध्ये कैद केलाल दक्षिण भारतातल निसर्ग सौंदर्य वेगळाच फिल देतो.

पूर्ण सिनेमा बघून समजत का हां माल्याल्म मधला 2015 चा सर्वात जास्त कमाई केलेला,तर मल्यालल्म मध्ये आतापर्यंत सर्वात जास्त कमाई करणारा दुसरा सिनेमा का ठरला आहे ते.
एका शब्दात जर सिनेमाच वर्णन करायच असेल तर खरच " कट्यार काळजात" घुसवानारा सिनेमा असच म्हणता येईल.
भाषेची बंधन तोडून आपलासा करायला लावणारा हा सिनेमा तुम्हाला कधी पहायला मिळाल तर नक्की पाहा...प्रेमम

-प्रफुल्ल शेंड्गे
Http://prafulla-s.blogspot.in

रात्रीची दुनिया

रात्र .... रात्र म्हटल ना माझ्या डोळ्यांवर लगेच झोप आलीच म्हणून समजा , भारी असत राव गुपचूप झोपून ,जगाला विसरून ,आपल्या स्वप्नात बुडून जायचा विचार ,काही तासांसाठी का होईना आज आणि उद्याचा दिवस, त्यातल रोजच टेन्शन विसरुन जायला... पण ह्या आठवड्यात माझ्या अशा ह्या विचारला ब्रेंक लागला होता.नाईट शिफ्ट होती ना माझी ऑफिस मध्ये .

नाईट शिफ्ट साठी ऑफिस मध्ये आलो , ऑफिस मध्ये येताना रस्तावर माणसांची बरीचशी वर्दळ होती , घरी परतण्याच्या ओढीने सर्वांची पाउले जरा जास्तच घाई घाईत पडत होती ,तर काही जन रस्त्यालगतच्या विविध खाण्याच्या गाड्यावर आपली भूक शमवत होते, मी मात्र आज प्रवाहाच्या दिशेच्या विरुध्द चालत होतो. ऑफिस मध्ये येवून मी माझ्या कामाला लागलो , जस जसा वेळ सरत होता , तस-तशी खिडकीच्या बाहेर असणारी दुनिया शांत व्हायला लागली होती ,गाड्याचा आवाज , रस्त्यावरून फिरणाऱ्या माणसांची गर्दी , लोकलची धडधड सार शांत शांत होत चालल होत ,आवाज येत होता तो फ़्क़्त ऑफिस मधल्या फिरणाऱ्या पंख्यांचा ,घडाळ्यातल्या टिकटिकिचा ,मधूनच भुंकणाऱ्या कुत्र्याचा आणि माझ्या किबोर्ड वर होणार्या टाइपिंगचा .

रात्र जशी डोक्यावर यायला लागली तशा माझ्या डोळ्यांच्या पापण्या जड व्हायला लागल्या होत्या म्हणून माझ्या कामातून एक छोटासा ब्रेंक घेवून मी खिडकीतून बाहेर बघायला लागलो ,रोज घोड्यासारख धावणार शहर काहीस संथ झाल होत , दिवसभर धावपळ करणारी लोकल ट्रेन कारशेड मध्ये डुलकी घेत आराम करताना दिसत होती ,रस्त्याचे सिग्नल, पिवळे दिवे पेटवत एकटेच उभे होते त्यामुळे हायवे वरून धावणाऱ्या गाड्या अगदी सुसाट धावत होत्या, रस्त्याच्या बाजूला लावलेले दिवे , इमारती वरचे दिवे चमचम करत होते , जणू दिव्यांची माळ पेटत आहे का असा अनुभव येत होता त्या पेटलेल्या दिव्यांकडे पाहताना ,समोरच्या एका ऑफिस मधल्या एका माळ्यावरचे सुद्धा लाईट पेटलेले होते ,बहुतेक तिथ हि कुणीतरी माझ्यार्ख जाग असाव . हळूच वर आकाशात नजर फिरवली , चांदण्यांनी आकाश भरून गेल होत. त्या चांदण्यांच्या मधून स्वताचा प्रकाश घेवून लुकलुकत एखाद विमान उडताना दिसत होत , चंद्राच्या प्रकाशात काही ढगांची हालचाल जाणवत होती , चोरपावलांनी , चंद्राला स्वत खाली झाकून ते ढग त्यांच्या पुढच्या प्रवासाला निघत होते . ऑफिस च्या सहाव्या मजल्यावरून रात्रीच्या प्रहरी जगाला शांत झोपलेलं मी पाहत होतो , तरी मनात एक विचार होता , खरच , हि रात्र जितकी शांत वाटतेय ती खरच सगळ्यांसाठी इतकी शांत असेल का ? रात्रीच्या झोपेत फ़्क़्त स्वप्न न पाहता रात्रीच्या या मंद प्रकाशात रात्रीचा दिवस करून स्वताची पाउलवाट शोधणारे , जगण्यासाठी धडपडणारे असतीलच कि , कोणीतरी-कुठेतरी-कुणाच्यातरी काळजीने , ओढीने जाग असेल ना ... असेल कुणीतरी आपल्यासारख रात्री जागून पुन्हा दुपारी झोपुन स्वप्न पाहणार.

रात्रीला म्हणा किंवा अंधाराला आपण सारेच थोडेसे घाबरून असतो , अंधार आपल्याला नकोसा वाटत असतो पण ह्या रात्रीच्या अंधाराची आणि त्यातल्या जिवंतपणाची वेगळीच मजा असते . डोक्यात हे सारे विचार करत मी एकटक खिडकीच्या बाहेर पाहत होतो ,रात्रीच ते वेगळ विलोभनीय दृश्य न्याहाळत .शांत राहूनही ती रात्र माझ्याशी खूप काही बोलू पाहत होती ,मलाही तिच्याकडून खूप काही ऐकायच होत पण हवेत पोकळी निर्माण व्हावी आणि सारे शब्द विरून जावेत अस काहीस झाल होत त्या वेळी .माझ्या मनातल्या विचारांची मालिका चालूच होती तोच कारशेड मधल्या लोकल ने होर्न दिला , त्या आवाजाने मी माझ्या विचारातून बाहेर येवून घडाळ्याकडे पाहिलं , पहाट झाली होती , दिवसाची पहिली लोकल तिच्या कामाला निघायला तयार होती..मग मी हि माझा हा दहा मिनिटांचा ब्रेंक संपवून पुन्हा माझ्या कामाला लागलो. सोबत एक प्रश्न डोक्यात घेवून तो म्हणजे "स्वताला आणि स्वतासाठी जगायला लावणारा दिवसाचा गोंधळ चांगला कि रात्रीचा , तुम्हाला स्वतासोबत जगाचाही विचार करायला हा शांतपणा चांगला ?"

-प्रफुल्ल शेंडगे .